Wakacje na wsi

Wielu ludzi dobrze wspomina wakacje, jakie spędzali na wsi, najczęściej u bliższej czy dalszej rodziny. Często pomagali w pracach polowych lub na przykład przy wyprowadzaniu krów na łąkę czy pastwisko. Bydło natomiast potrzebuje dobrych jakościowo roślin. Jedną z nich jest koniczyna biała, która ma wiele zalet, zwłaszcza w mieszankach na pastwiska. Wzbogaca w ten sposób glebę w azot, ale przede wszystkim jest znakomitą paszą dla przeżuwaczy. Zdarzają się jednak często niepowodzenia związane z uprawą mieszanek koniczyno-trawiastych. Często zawiedzeni rolnicy rezygnują ze stosowania koniczyny białej w bazie paszowej gospodarstwa.

Koniczyna ma jednak wiele zalet oraz dużą wartość użytkową, dzięki której wzrosnąć może opłacalność produkcji zwierzęcej. Po wyborze odpowiedniej formy morfologicznej koniczyny białej i odmiany hodowlanej oraz zastosowaniu właściwej technologii uprawy, ryzyko uprawy oraz użytkowania staje się znacznie mniejsze. Wartość paszowa oraz strawność koniczyny białej jest większa niż wielu traw. Spadek jej strawności spowodowany jest opóźnieniem zbioru i wypasania runi. Przy mieszance koniczyno-trawiastej proces ten przebiega znacznie wolniej. W porównaniu z trawami rośliny koniczyny białej zawierają więcej białka. W suchej masie znajduje się od siedemnastu do trzydziestu procent białka ogólnego, co zależy od fazy rozwoju koniczyny. Zawiera także więcej składników mineralnych, takich jak wapń, magnez, żelazo i kobalt. Jeżeli udział koniczyny białej w runi pastwiska wzrośnie do dwudziestu do trzydziestu procent, produkcja mleka od krów zwiększy się. Takie mleko stanowi również lepszy surowiec do produkcji serów, ponieważ zawiera dużo białka i mniej tłuszczu. Koniczyna biała w dużym stopniu zastępuje nawożenie azotem użytków zielonych.

Koniczyna biała wywodzi się głównie z Holandii i północnych Włoch, z odmiany botanicznej. Od niej pochodzą trzy formy morfologiczne, które różnią się zwłaszcza wielkością blaszek liściowych, główek kwiatowych, a także długością i grubością pędów. Występują trzy formy: drobnolistna, średniolistna i wielkolistna. Drobnolistna koniczyna zwykle rośnie dziko. Rośliny rozwijają się dość wolno, tworząc mnóstwo krótkich i delikatnych pędów, mocno zagęszczonych. Słabiej niż u średniolistnej i wielkolistnej rozwinięty jest system korzeniowy. Na obsianej powierzchni tworzy ona mocne zwarcie, nie dopuszczając do wzrostu i rozwoju chwastów. Słabo znosi zacienienie i nie rośnie wysoko. Jej wzrost hamują wyższe rośliny traw i ziół.